De zweethut ervaring

Woensdag, 28 september
In de ochtend gaan we naar een boven in Cusco gelegen site, Quenko. Ook dit is een erg mooie site waar het element vuur centraal staat. Hier doen we weer een toepasselijk Sjamanistisch ritueel nadat we ons eerst weer gezuiverd hebben met Aqua Florida. Cocablaadjes-knabbelend en offerend lopen we door deze site en zoeken een rustige plek om 's voor te bereiden op de zweethutsessie straks en de Ayauascasessie morgenavond. Zeker voor de Ayauascasessie is het zaak om goed voorbereid te zijn met een vraagstuk waarop je antwoord zou willen hebben.Voor de zweethut schrijf ik een paar dingen op papier die ik straks in het heilige vuur ga verbranden, een ritueel wat hierbij hoort. Hier eet ik een laatste stukje fruit.

Vanuit Quenko lopen we naar het huis en tempeltje van de Sjamaan Kike. Hij heeft een traditionele zweethut bij zijn huisje en hij is het heilige vuur al goed aan het opstoken. Als voorbereiding en zuivering, ook voor de sessie van morgen heb ik maar weinig en licht gegeten. Bij een rommel in de maag neem ik nog een slok water.

In het tempeltje maken we ons klaar voor de sessie. Ik heb een pareo meegenomen en knoop deze om, over mijn bikinibroekje. Over de houten constructie van de zweethut worden steeds meer dekens gelegd. Het ziet er erg klein uit om daar met 12 vrouwen en de Sjamaan in te moeten straks, maar hij verzekerd ons dat het echt gaat passen. Het (heilig) vuur waar de stenen straks in verhit worden wordt opgestookt, in het vuur gaan verschillende kruiden en harssoorten, wat een aparte geur verspreidt. Na een verzoek om niet door het heilige pad van het vuur tot de ingang van de hut te lopen worden we uitgenodigd om rond het vuur te komen en worden we natuurlijk eerst weer gereinigd. Ik word wel zó schoon hier!!! Daarna krijgen we cocablaadjes, wat tabak en dit samen met ons eigen geschreven blaadje gooien we dit in het heilige vuur als offer en gebed. Ook hier worden de gebeden en verzoeken verbrand om zo via de rook naar de spirits te kunnen gaan.

Daarna worden we uitgenodigd om de zweethut binnen te gaan. We kruipen naar binnen en kussen de grond als dank aan PachaMama; Moeder Aarde. We gaan een ceremonie houden voor de wedergeboorte. Al het oud zeer kan hier achtergelaten worden en in 7 rondes, 7 voorvaderen, worden we voorbereid op onze nieuwe geboorte.
Kike, de Sjamaan, heeft gelijk. Met wat aanschuiven passen we er allemaal in. Een beetje onwennig kijken we rond en proberen iets comfortabeler te gaan zitten. Wat niet echt lukt, veel bewegingsruimte is er niet. Maar ja, dat heb je in de baarmoeder ook niet. Onder gezang van Kike wordt één voor één een hete steen van buiten uit aangereikt door de assistent van de Sjamaan en in het midden in de vuurkuil geplaatst. Elke steen representeert een voorouder. Op elke hete steen wordt geurige wierook, een kruid of een afdruk hars geplaatst en de geuren vermengen zich in de kleine ruimte. Er komt nog een kruik water binnen en dan gaat het laatste doek voor de deuropening dicht en is het plots aardedonker. Een paar man raken even in paniek vanwege de enge, pikdonkere ruimte. Ik kan normaal ook niet goed tegen kleine, afgesloten ruimtes maar vreemd genoeg voel ik me hier heel rustig en op mijn gemak. Ik pak de hand vast van diegene die naast me zit en in paniek is en kalmeer haar. Langzaam keert de rust weer en haalt iedereen even diep adem.

Dan opeens in de stilte slaakt Kike een echte indianenkreet en begint zijn trommel te bespelen. Kippenvel over heel mijn lijf! Je ziet niemand omdat het pikkedonker is, maar je voelt dat iedereen door dit geluid gehypnotiseerd wordt. We zitten als indianen bij elkaar. Er wordt een lepel water op de hete stenen gegooid en de damp vult de ruimte. Langzaam begint de zweethut zijn werk te doen. De stem van Kike is betoverend en helend en omdat hij de vertellende liederen in het Engels doet neemt hij ons met zijn gezang terug naar de voorvaderen, naar de APO's van de bergen en worden we helemaal opgenomen in zijn verhaal. Tussen de refreinen door klinkt zijn indianengezang en in het begin onzeker maar later steeds luider zingen we met de indianenkreten mee. Tussendoor gaat af en toe de lap voor de deur weg en worden er nieuwe stenen naar binnen gedragen. Heel even heb ik de kans om een klein beetje af te koelen en frisse lucht te happen. Bij elke nieuwe steen hoort een gebed, een dankwoord en weer een stuk hars of wierook en dan gaat de lap weer voor het gat. Het wordt warmer en warmer. Één iemand van de groep haakt na de eerste ronde af, zij vindt het toch te krap, te donker en te warm. Dat geeft de rest van ons iets meer ruimte, dat wel.

Het voelt alsof we echt weer in de baarmoeder zitten, warm, veilig en inmiddels door en door nat van het zweet. De stem leidt ons terug naar de baarmoeder en moedigt ons aan om oud zeer af te leggen en aan de stenen te geven en geluid te geven aan de pijn die losgelaten mag worden om zo weer nieuw herboren te kunne worden. Het is een hele aparte ervaring om je zo in het donker te kunnen laten gaan. We voelen ons veilig en geborgen en schoon. Kike is een meester en een heler met zijn stem en zijn instrumenten en de sfeer is ongelooflijk. Met elke ronde nieuwe stenen wordt het heter en heter. De geuren worden steeds opnieuw ververst en ik geniet volop. Ik kan nog wel een paar uurtjes blijven zitten.

Dan toch is de laatste ronde en met een indianenlied wat we met z'n allen uit volle borst meezingen wordt de lap voor de ingang gehaald en stroomt er verse lucht binnen. Licht niet echt, het is inmiddels donker buiten. Ik heb werkelijk geen flauw idee hoe lang we binnen zijn geweest en het maakt ook niet uit. Langzaam koelt het binnen een beetje af voordat we weer, herboren met een rimpelige maar babyzachte huid naar buiten kruipen. De nachtelijke lucht is koud aan het bezwete lijf en we staan nog even met z'n allen rondom het vuur wat de stenen steeds verhit heeft. Dan snel de handdoek om en omkleden in het tempeltje.

In het tempeltje wordt wat fruit verdeeld, maar er wordt niks van gegeten voordat van elke soort vrucht een stukje aan het vuur geofferd is. Dank aan PachaMana... Dank voor deze bijzondere ervaring...