Voorvaderen en verlichte tempels

Zondag, 2 oktober
Na een heerlijke nacht slapen vertrekken we 's morgens met ons eigen busje een eind verderop naar de Chullpa's van Cutimbo. We hebben een nieuwe gids gekregen, ook als voorbereiding op het mogelijke eerdere vertrek van onze reisbegeleidster, ivm de sterfte van haar vader. Edwardo is gids en sjamaan, en komt uit Puno. Weet ook veel over de omgeving hier, de krachtplaatsen en komt over als een warme, oprechte man die ons mee wil nemen in zijn wereld als Sjamaan.

Het is een korte rit, maar weer ongelooflijk mooi door de bergen. Je zit hier al op een hoog punt en rijdt over de hoogvlakten. Dat lijkt dus eigenlijk vrij vlak, terwijl je toch op bijna 4000 meter hoogte zit. Vlak voordat we op de plek aankomen houden we even stil, en zien op afstand de opvallende bergen met de afgevlakte bovenkant; een plek met een poema verleden. We rijden met de bus een heel eind de berg op. Gelukkig komt de bus eindelijk tot stilstand en kunnen we de rest naar boven lopen. Door te lopen krijg je de energie van de plek veel beter mee. Hoor je de vogels, ruik je het dorre gras en zoemen de insecten om je oren. Het is hier veel vulkaangesteente, de lavabrokken doen poreus aan, maar liggen toch al eeuwen hier zonder zich iets van de mens aan te trekken.

Het is een mooi klim naar boven, en vlak voordat we boven zijn is er een aparte plek onder een overhangende rotsblok. Hier is duidelijk te zien dat hier vroeger rotsbewoners geleefd hebben. Er is een diepe inham afgesloten, tegen de wanden van dit stuk zie je rotstekeningen en liggen schedels en botten van misschien wel de oorspronkelijke bewoners. Hier doen we weer een ceremonie, en hier komen we er dus ook pas achter dat onze nieuwe gids ook sjamaan is. Hij leidt een ritueel waarbij hij onze voorvaderen aanroept, zeer toepasselijk voor deze plek. Ook krijgt onze reisbegeleidster hier de ruimte om haar net gestorven vader te eren in een gebed. We staan in een kring om haar heen en steunen haar hierin. Ik voel haar pijn en laat mijn tranen gewoon lopen. Ik schaam me niet voor tranen van medeleven.

Daarna lopen we verder naar boven. Bijna boven aangekomen wordt ik gegrepen door de pracht van de bergen om me heen. Ik blijf een tijdje staan en laat weer de tranen lopen, maar nu van innerlijke blijdschap en herkenning. Net als in Tibet maken de bergen een geweldige indruk op me. De vrijheid, de openheid en de grootsheid van dit tafereel valt niet onder woorden te brengen. Ik geniet. Boven op het platte vlak is het rustig. Wij zijn alleen met de vogels en de insecten. Er staat een kleine tempel en een ronde toren waar een enorme sereniteit vanuit straalt. De reisbegeleidster doet een poging om ons bij elkaar te krijgen, maar een ieder van ons heeft even de tijd nodig om deze plek zelf te ontdekken. Via een hele kleine ingang kun je in de tempel komen en al gauw staan we met een paar man (vrouw) in de tempel. Het is er donker en het duurt even voordat mijn ogen gewend zijn. Dan zie ik dat vanuit het dak een paar zonnestralen naar binnen schijnen. Twee rondjes schijnen op de vloer en lijken twee felle lampen op de aarden grond. Dan zie ik nog een derde straal die boven in de tempel op een platform schijnt. Het lijkt wel alsof er een lamp ín het platform staat, zo fel is dit verlicht. Als mijn ogen goed aan het donker gewend zijn, zie je dat de tempel helemaal niet donker is, door al het licht wat van boven via minuscule straaltjes naar beneden komt. Het is een heerlijke plek om te vertoeven en met een paar man blijven we best lang hier hangen. Je kunt de stralen die van boven komen precies opvangen op je kruin, je ogen of je hart, en het is alsof je de gevisualiseerde gouden douche daadwerkelijk over je heen krijgt.

Terug buiten blijkt dat Edwardo, onze sjamaan, een ritueel aan het voorbereiden is. Hij heeft zijn jas uitgetrokken en zijn Peruaanse muts opgezet en opeens straalt hij als een echte sjamaan. We krijgen allemaal een initiatie van hem, dmv een zuivering (jaja, alweer...) en een bel boven ons hoofd en voor ons hart. Hij gaat ons voorbereiden voor morgen, als we naar Aramu Muru gaan. Ik heb die plek thuis heel even op internet opgezocht en kreeg hier spontaan kippenvel van herkenning van, dus ik ben benieuwd wat die plek straks weer gaat doen. Edwardo laat ons 3 cocoblaadjes bij elkaar zoeken en er enkelen opknabbelen. In de drie blaadjes moet een ieder zijn intentie voor deze reis en de toekomst inblazen en daarna mediteren we hier zo'n 10 minuten op. Edwardo gaat met Aqua Florida rond om de blaadjes én ons te zegenen. Daarna worden alle blaadjes in zijn medicijnzak verzameld en straks in de tempel ritueel verstrooid. Het is een heel mooi en krachtige ceremonie, waarbij de kracht van Edwardo goed te voelen is. Het is weer een heel andere sjamaan als Kike. Fijn dat we hem de rest van de week bij ons hebben.

Na de ceremonie blijven we nog een tijd boven op deze prachtige plek rondzwermen. Je zit hier ook puur in de natuur met bloeiende cactussen en kleine bloemetjes als voetstappen op de grond. Ik wacht nog steeds op de komst van de Condor, maar ik moet het doen met een grote adelaar, wat ook heel indrukwekkend is.

In de middag hebben we met een paar man de haven bezocht. Lekker rondgeslenterd en de indrukken van vanmorgen laten bezinken. Morgen verrekken we naar Copacabana- Bolivia, nadat we dus eerst nog Aramu Muru bezoeken. In het Titicacameer verblijven we op het eiland van de zon en het eiland van de maan, waar we verblijven bij de locale bevolking.
Na vandaag dus hoogstwaarschijnlijk geen internettoegang meer tot de dag van vertrek terug naar Nederland.