Bolivia

Inmiddels weer terug in Puno. We gaan over een paar minuten nog wat eilanden bekijken en morgenvroeg vliegen we weer terug. Vanavond plaats ik nog wat foto's en nog een verslagje. Langzaam begin ik mijn katjes toch wel te missen en ben al een beetje naar huis aan het gaan...

Maandag, 3 oktober
Weer op tijd uit de veren, grote bagage achtergelaten en met de kleine bagage met spullen voor 3 dagen op weg naar Copacabana, Bolivia. Onderweg hebben we een grote stop bij de Lemurische, hoog energetische plek Aramu Muru. De bus zet ons uit op een plek waarvan je denkt; wat hebben we hier te zoeken. We benen ons een weg door een akkerveld en staan dan oog in oog met een ongelooflijk mooi gebergte. De bergen zijn op een natuurlijke wijze gevormd in allerhande figuren. Oeral zie je koppen, complete gezinnetjes met moeder en kinderen, dieren, ongelooflijk, je kunt je fantasie hier helemaal los laten gaan. Dit is de weg naar de dimensionale poort, waar volgens de legende al deze figuren naartoe op weg zijn. En wij dus ook. De meesten in de groep zijn een beetje ziek, zwak en misselijk, maar hoe hoger we komen, hoe meer ik bruis van de energie. Als een berggeit klim ik over de rotspartijen, alle hoekjes en gaten wil ik zien. Het is ook een heerlijke mlk omgeving, overal vinden je voeten houvast en ik voel me als een kind in een snoepwinkel.

Natuurlijk reinigen we ons weer voordat we het laatste stuk over de berg weer afdalen naar de andere kant, waar de poort staat. In een korte meditatie zetten we weer onze intentie neer. Bij mij gaat dat heel vlug, ik heb het gevoel dat ik hier op dezelfde manier kan communiceren met de spirits, als wat ik normaal met "mijn eigen lijntje" doe; in korte kreten, beelden en snelle gedachtes. Mijn meditatie is dus zo klaar en ik speur naar het hoogste punt. Enthousiast klauter ik naar boven. Aan de ene kant zie ik de poort al, aan de andere kant ligt, hangt en zit de rest van de groep, al naar gelang de lichamelijke gesteldheid van iemand op dat moment. Ik besluit mijn enorme hoeveelheid aan energie vanaf dat punt bovenaf naar beneden te sturen. Ik laat het in het midden en om de groep hangen, zodat een ieder die dat wil er kracht en extra energie uit kan putten. De rest is voor PachaMama. Na een tijdje klinkt zachtjes de rammelaar van Helma, een teken dat iedereen weer langzaam terug moet keren zodat we verder kunnen. Huppelen van steen naar steen kom ik weer naar beneden.

Aangekomen bij de poort maakt Edwardo, de Sjamaan zich klaar om weer een ritueel met ons te doen, om ons helemaal te reinigen om zo de poort binnen te gaan. Hij heeft een houtskool-brander bij met wierook, en om de beurt worden we allemaal "bewierookt". De poort bestaat uit drie stukken; een linkerkolom, een rechterkolom en in het midden een poortvormige nis. De nis is een poort naar een kristallen stad, een doorgang naar een andere dimensie. Als het mijn beurt is stap ik eerst in de linkerkolom, en ik voel heel sterk de energie van beneden naar boven gaan. Wow, dit is ongelooflijk!! De energie verandert steeds een beetje als ik de positie van mijn handen verander, al blijft de flow wel echt van beneden naar boven gaan. Dan stap ik door naar de rechterkolom. Hier voel ik de energie minder sterk, maar wel heel duidelijk van boven naar beneden gaan. Ook hier maakt de positie van de handen weer wat uit qua trilling van de energie. Dan ga ik in de nis staan. Hier cirkelt de energie eerst helemaal door mijn lijf, gaat dan diep naar binnen en dan lijkt het alsof ik door de nis in de muur getrokken wordt. Ik zie een flits van een kristallen schedel. Echt maar een flits, en het beeld is weer weg, maar op een of andere manier lijkt het verankert te zijn op mijn netvlies of in mijn hoofd, ik weet niet precies waar. Ik draai me nog even om met de rug naar de muur, maar moet er dan voor mijn gevoel uitstappen. Op het moment dat ik uit de nis stap en van het stenen plateau stap lijkt het alsof ik in een enorme leegte terecht kom en moet ik opeens heel erg huilen. Vanuit mijn tenen. Hmmm...waarom heeft de rest hier geen last van... Ik zie verderop een grote platte staan en ga hier languit op liggen en laat het verdriet vanuit mijn tenen de steen inlopen. Het lijkt alsof de steen mij troost en me zegt dat ik weet waarom ik hier beneden ben en wat me te doen staat. En dat ik het los kan laten. "Ben een kolom van licht". Nou, lekkere wazig weer, wat moet ik nu weer met zo'n opdracht, maar ja. Het voelde als waarheid aan. Mijn verdriet verdwijnt opeens en ik voel me weer kiplekker. Ondertussen is het merendeel van de groep ook klaar en na een afsluitend ritueel waarbij we ook de overleden vader van onze reisbegeleidster herdenken sluiten we af. We laten de plek weer achter ons. Wat een bijzondere plek!! Wat ik om me heen hoor heeft de rest van de groep niet zo'n heftige reacties op deze plek en vinden ze vooral de rituelen van onze Sjamaan wat te lang duren. Zo zie je maar dat een ieder zijn eigen ervaringen heeft.

Aan de andere kant staat de bus weer op ons te wachten en stappen we weer in, op weg naar de Boliviaanse grens. Helma, onze reisbegeleidster , blijft in Peru en gaat niet verder met ons mee. Ze moet terug naar Nederland voor de crematie van haar vader. Het afscheid aan de grens is plotseling en rommelig. De helft is al de grens over voordat ze in de gaten hebben dat Helma niet mee gaat. Ik geef haar nog een knuffel, wens haar sterkte en duw haar nog een zakje dropjes in haar tas. Die mist ze hier in Peru, dus daar kan ze de laatste dagen hier nog even van genieten.

Edwardo, de Sjamaan, heeft wat opdrachten van Helma meegekregen en zal de laatste paar dagen met ons meereizen, maar we hebben het gevoel dat we vanaf nu de reis zelf moeten gaan maken. Hij begeleidt eigenlijk niks, dropt ons bij het hotel, en roept nog even in het naar buiten gaan dat we vanavond om 19.00 uur samen gaan eten. Even is het nog onduidelijk of het Peruaanse of Boliviaanse tijd is. In Bolivia is het weer een uur later. Samen met een paar andere meiden lopen we wat langs het Titicacameer, het hotel ligt op een steenworp afstand hiervan. Zodra de zon weg is valt de temperatuur een aantal graden naar beneden.
De eerste indruk van Copacobana is dat het een hippiestadje is. De mensen die er rondslenteren, de winkeltjes, of stalletjes langs de weg met zelfgemaakte sieraden, de relaxte muziek die uit de cafétjes komt. Lekker sfeertje dus. Maar veel zullen we er niet van zien, morgen is het weer redelijk vroeg uit de veren en vertrekken we met een bootje richting het eiland van de zon. Eigenlijk zouden we hier de San Pedro sessie gaan doen. Omdat Helma er echter niet meer bij is durft de Sjamaan het niet alleen aan. Hij kent ons hier niet goed genoeg voor om het geheel alleen goed te kunnen begeleiden. Jammer, maar wel een verstandige beslissing denk ik. Goede begeleiding is wel belangrijk in deze natuurlijk. We zien morgen dus nog maar wat we gaan doen. Het zal wel een uitgebreide meditatie met Edwardo worden. In elk geval blijven we slapen bij de plaatselijke bevolking onder primitieve omstandigheden. Maar ja, ik ben wel wat gewend, gewoon haren strak invlechten, petje ophouden en met vochtige doekjes werken ;-)