Een Krasse tocht richting de bergen

Heel fijn om jullie reacties te lezen, en fijn om jullie zo mee te kunnen nemen :-) Deze reis heeft denk ik inderdaad ook wel het een en ander in mij veranderd. Ik heb in elk geval enkele mooie inzichten gekregen, nu is het thuis zaak om deze ook te verankeren en te integreren. Maar zover is het nog niet, ik mag nog een week hier in Peru genieten en meer ervaringen opdoen!

Vrijdag, 30 september
Zodra we bij het hotel aan kwamen heb ik dus nog even een broodje en nog een stukje fruit gegeten en ben ik het bed in gedoken. 'S middags nog even Cusco in geweest, de Q' oricancha, de zonnetempel van de Inca's bezocht en daarna nog een beetje rondgeslenterd. Niet te laat het bed in gedoken, want de volgende ochtend is het vroeg dag, dan gaan we door naar Puno.

Zaterdag, 1 oktober
Vandaag een lange reisdag. Met een grote touringbus gaan we naar Puno. Het is een echte touristenbus met verschillende tussenstops en er zitten dus ook andere mensen buiten onze eigen groep in de bus. We krijgen een welkomswoord en een strak schema waar we ons op de minuut aan moeten houden. Ik krijg er zo'n Kras-vakantie gevoel bij... Allemaal in de bus, nu even eruit om foto's te maken, op een rijtje weer terug de bus in, en je krijgt een flesje cola als je je goed gedragen hebt...Nou ja, het was een goedkope manier om van Cusco naar Puno te komen en er zit nog een lunch bij ook. Maar gewoon even op instellen. De busreis geeft me in elk geval de gelegenheid om een heel eind bij te schrijven.

Onderweg stoppen we bij Raqchi, de Tempel van Wiracocha. Een mooie site, maar ik heb de gelegenheid niet gehad om er echt iets van op te pikken. Met z'n allen uit de bus, de gids, die dus bij de bus hoort, doet zijn verhaal en heeft zijn standaard grappige opmerkingen. Daarna " 15 minutes, then you must all be back at the bus. Remember, 15 minutes!!!" Jammer, maar ja, het is nu eenmaal zo.
We stoppen voor een zeer uitgebreide en perfecte lunch, dat moet echt gezegd worden. Het is zo'n eettent naast de weg die speciaal voor dit soort bussen opgezet is. Een heerlijk lopend buffet met echt veel lekkere dingen. Maar ook weer op z'n Kras' ; "You have 40 minutes to eat, then we have to move on. Remember, 40 minutes!!!!"

Langzaam maar zeker komen we steeds hoger en steeds dichter bij de Andes-bergen. Het landschap verandert, het wordt weidser, en plots is daar de eerste besneeuwde bergtop. Ik zit met mijn neus tegen de ruit gedrukt en voel me weer helemaal blij van binnen worden. Heerlijk, de bergen!! De echte hoge bergen. Die voelen gewoon anders aan, ik weet niet wat dat is. Ik schiet het ene plaatje na de ander. Ik geloof dat ik hier meer foto's gemaakt heb dan heel de reis hiervoor. Tussen de weg en de bergen is een vlakte met droog gras waar de schapen, alpaca's en ander vee zijn natje en zijn droogje bij elkaar zoekt. Een veehoedster loopt er rustig tussendoor, een eindje verderop zit een mannetje op zijn gemak zijn pijp te stoppen en kijkt met een half oog wat zijn vee en de hoedster allemaal aan het doen zijn. De bergen worden hoger, machtiger, aanweziger. Geweldig, wat een gezicht. Wat een gevoel!
We komen weer even op een Kras-punt uit. Allemaal de bus uit en nú een foto maken van díe mooie berg. Natuurlijk staat de plaatselijke bevolking op dat punt weer met hun kleurige markjes en schitterende spullen van Alpaca-wol. Geef ze eens ongelijk.
Nog net in het licht van de ondergaande zon komen we aan in Puno en zien we de zon in het Titicaca meer zakken. Wát een timing! En wat een timing van mijn fototoestel om precies op dit moment moeilijk te gaan doen. Met een beetje geluk haal ik er nog één bruikbare foto uit. Maar gelukkig hebben we met onze groep al afgesproken dat we allemaal de foto's op Picasa gaan uploaden, dus daar zal vast een mooie foto tussen staan van dit mooie gezicht.

Op een centraal punt worden we uit de bus gezet, en met een kleiner busje worden we binnen een paar minuten naar ons hotel gebracht. Wow, wat een hotel! Fijne grote kamers, en hoera, WiFi op de kamer :-) Dat betekent dat ik het internet op kan wanneer ik even op mijn kamer ben en even tijd heb! We gaan nog even wat in het stadje eten en dan is het tijd om weer naar bed te gaan. Iedereen voelt zich gesloopt na zo'n lange busreis, ik bruis echter van energie. Bergen om me heen, ik sta helemaal te stuiteren en heb totaal geen slaap. Maar ja, om 's avonds in je uppie in een vreemde stad te gaan lopen, dat leek me nu ook niet zo'n goed idee. Dus maar lekker lang onder de douche gestaan en toch maar gaan slapen. Mijn kamergenote wilde onderhand toch ook wel echt het licht uit hebben.
We zitten weer een stuk hoger hier, zo rond de 4000 meter, dus morgen hebben we een rustige dag om aan de hoogte te wennen. 'S morgens een bezoek aan een bijzondere plek in de buurt, de Chullpa's van Cutimbo, en 's middags weer vrij om wat rond te slenteren in Puno, bij de haven te gaan kijken en een glimp op te vangen van het Titicacameer.