Bolivia, eiland van de zon en de maan

Dinsdag, 4 oktober
Zonder onze reisbegeleidster is het even wat rommelig met de organisatie, onze Sjamaan is een goede Sjamaan, maar geen goede reisbegeleider. Rond 09:30 uur zitten we dan toch allemaal in een bootje die ons in 2 uur tijd naar het eiland van de Zon zal brengen. Het is heerlijk weer, het zonnetje schijnt maar boven op de open boot is het toch nog frisjes in de wind. Aan de andere kant van het meer zijn besneeuwde bergtoppen te zien, die zorgen natuurlijk ook voor een koel windje.

De boottocht is geweldig, wat een omgeving hier!! Ik geniet dan ook met volle teugen. Het eiland van de zon blijkt een echt Bounty-eiland te zijn. Mooie baaien met zand/kiezelstrandjes, kleine huisjes met vriendelijke mensen, de bergen rondom het meer, geweldig gewoon. Ik blijf foto's knippen. Na een heerlijke lunch bij een twijfelachtig tentje beginnen we aan een wandeling over het eiland die zo'n 2 uur zou duren, maar die uiteindelijk ruim 5 uur heeft geduurd. Het wandeltempo van onze Sjamaan ligt iets hoger dan de gemiddelde snelheid van ons. En hij heeft de vele foto-stops niet ingecalculeerd, om elke hoek weer een nieuw adembenemend uitzicht. Daarnaast is het hier ook nog eens lente en scharrelen er overal lammetjes, biggetjes, kalfjes en jonge ezeltjes. Ja, die moeten natuurlijk ook bewonderd en waar mogelijk geknuffeld worden.

Het eiland is groot en heeft rondom overal baaien met kleine haventjes met vissersbootjes. Er zijn geen auto's op het eiland, dus je hoort alleen de natuur, en hier en daar een kleine radio van een schapenhoeder. Hier en daar zie je een kleine nederzetting van een paar huisjes. Je ziet nu ook al een restaurantje en een klein hotelletje opduiken. Over een paar jaar zal het hier ook al weer heel anders uitzien. Ik ben benieuwd waar wij uiteindelijk terechtkomen.
De 2 uur zijn inmiddels al lang voorbij en na elke bergtop denken we het dorpje waar we moeten zijn te zien. Helaas, het gaat nog steeds omhoog, en er is steeds weer een andere top naar boven. Ik vind het niet erg, ik vind het zelfs heerlijk en huppel van de voorste in de rij naar de laatste in de rij, een kilometer erachter ofzo, om iedereen van een koekje voor extra energie te voorzien en huppel net zo vrolijk weer naar de voorste op het pad. Ik zou willen dat ik thuis zo zou bruisen van de energie. Maar helaas, thuis hebben we geen bergen waar ik dankbaar gebruik van kan maken. We zitten hier op 4000 meter hoogte en niet iedereen heeft genoeg zuurstof. Voor mij lijkt het echter hoe hoger we komen, hoe beter ik me voel. Absurd. Als ik op het hoogste punt uitkom slaak ik een kreet; "Ozozozozozooo" dat is een kreet die in Tibet geslaakt wordt bij het passeren van een hoogste top, om de spirits te eren en te bedanken. Nou, dat verstaan de Boliviaanse spirits vast ook wel :-).

De zon begint nu toch wel erg snel te zakken en het wordt tijd dat we ons eindstation bereiken. De afstand tussen de voorste en de achterste wordt groter en Edwardo loopt even met de laatste in de groep mee om er wat tempo in te houden. Je wilt hier in de bergen niet in het donker terecht komen. We ontlopen een hoge klim door óm de berg te lopen, maar hier is niet meer als een geitenpaadje. Hier wil je dus zeker niet lopen in het donker. Bij het laatste licht van de ondergaande zon bereiken we dan eindelijk toch onze bestemming. Het echter niet bij de locals, maar bij een kleine hostel. Deze heeft een paar kamertjes waar 3 bedden opstaan en een toi let op de gang. Er is ook iets van een douche, maar we besluiten unaniem om deze maar links te laten liggen. Vochtige doekjes werken ook en we douchen wel weer in Copacabana. De rest van onze bagage wordt door ezeltjes naar ons toegebracht, en na een laat diner, klaargemaakt door 2 zeer ijverige vrouwtjes, kruip ik in mijn bedje. Binnen een minuut val ik als een blok in slaap.

Woensdag, 5 oktober
Het uitzicht bij het wakker worden is adembenemend!! Aan alle kanten waar je kijkt zie je het Titicacameer schitteren. Helder blauw water, met een felblauwe lucht en witte, watjesachtige wolken omrand door bergen. In de verte zie je de besneeuwde toppen van de Andes. Er scharrelt een oud mannetje lichtelijk gebogen voorbij, met achter zich 2 ezeltjes die al net zo op hun gemak voortsjokken. Daarachter huppelt een jong ezeltje, hier en daar wat gras knabbelend, en dan weer in een grappig drafje Nasr moederezel, om te zien of daar nog wat melk te krijgen is. Ik zit lekker loom wakker te worden op een stoeltje met een sjaal om te genieten van dit tafereeltje. De rest slaapt nog of is binnen aan het ontbijten.

Dan is het tijd om weer richting boot te gaan, op weg naar het eiland van de maan. Dit eiland is een vrouweneiland, waar in vroegere tijden jonkvrouwen opgeleid werden tot priesteres. Hier staat nog een deel van een tempel, waar we een vrouwen ceremonie gaan houden.
De boot brengt ons in een half uurtje naar dit eiland. De energie voelt hier gelijk anders aan als op het eiland van de zon, veel zachter. Waarschijnlijk hangt hier dus nog steeds veel van de vrouwelijke energie.
Voor de ceremonie krijgen we allemaal een gekleurd lint om ons hoofd geknoopt. We worden natuurlijk weer eerst gereinigd met Auqa Florida en krijgen Cocablaadjes om onze intentie in te blazen. Deze worden straks gezamenlijk verbrand. De ceremonie is mooi, maar duurt op een gegeven moment wel lang omdat de kooltjes in het voorpotje maar niet willen gaan branden. Uiteindelijk is dis natuurlijk toch goed gekomen. Het geheel heeft een uur of twee geduurd. Ik geniet nog even na, zittend in het gedroogde gras in de zon. Om me heen blaten wat schapen, die er voor zorgen dat het gras op dit tempelcomplex goed kort blijft. Natuurlijke grasmaaiers dus!

We stappen weer op de boot die ons in twee uur terug naar Copacabana brengt. Inmiddels is het 16:00 uur en na het ontbijt heb ik niet veel meer gehad dan een paar koekjes. Snel de rugzak in het hotel neerzetten en op zoek naar eten! Douchen komt straks wel. Na een heerlijke schotel met kip met pepertjes, groente en kaas nog een heerlijke koffie met amaretto na. Wat hebben we het toch weer slecht... Voordat de zon ondergaat nog even een wandeling langs het meer gemaakt en daarna ben ik naar het hotel gegaan om lekker te douchen. Nog even bij een zieke groepsgenoot langsgegaan om te zien of ze nog iets nodig heeft en dan lekker mijn bedje in. De dag nog even bijgeschreven en rond half 10 gaat bij mij het licht uit. Morgen begint de terugreis al. Terug naar Puno, met een tussenstop bij de vruchtbaarheidseilanden. De rest van de dag nog wat rondslenteren in Puno, eventueel wat souvenirtjes kopen, (ik heb dit keer niet veel geshopt voor souvenirs en kom dus met niet voor iedereen iets terug) en dan de volgende ochtend vroeg met een busje naar het vliegtuig voor een binnenlandse vlucht naar Lima. Daar aangekomen hebben we zo'n 8 uur te overbruggen voor onze vlucht terug naar Nederland. Dan zit het avontuur er al weer op, wat vliegt de tijd toch...