Dagje treinen

6 oktober
Ik kom toch niet zo veel internetplaatsen tegen dan wat ik gehoopt had. Of er is wel internet, maar nu net even niet. Of ik moet kiezen tussen een mooie wandeling of een verslag maken. Tot nu toe is dat steeds een wandeling geworden, nu, in Kalpa heb ik er voor gekozen om vanmorgen lekker in een klein lokaaltje te gaan zitten internetten. Het is een officieel kantoortje ofzo, men komt er faxen, foto's maken, paspoort ofzo aanvragen, erg leuk om te zien. En ierdereen moet even komen kijken wat ik aan het doen ben :-)
Maar even een paar dagen terug, ik loop voor op de zaken.
Vanuit New Delhi vertrekken we om 06:30 met de bus naar het treinstation. Het halve perron staat vol met de catering. Ik dacht dat we tussen de lokale bevolking gingne treinen. Dat is ook wel, maar dan wel met de welgestelden van het land. We hebben gereserveerde plaatsen en hebben genoeg ruimte.
Om ons heen is iedereen druk in de weer met zijn laptop en de telefoon lijkt door de Indiers uitgevonden te zijn. Het is geen moment stil. Allerlei Indiaase ringtoons vliegen me om de oren en ik schiet ervan in de slappe lach!!
Daar komt het eerste kopje thee of koffie langs. Op een mooi presenteerblaadje, met een koekje een een echt " Meals on Wheels" theebag. Kannetje heet water erbij, wat je wel snel leeg moet maken, zodat de volgende zijn kannetje water kan krijgen.
Dan komt ht ontbijtje. Ik ga voor het omeletje met fingerchips. Lekker eitje met brood en 2 slappe frietjes. Met tomatenketchup!
Als afsluiting weer een bakje thee.
Ik klets wat met de man schuin achter me en we zijn zeer geinteresseerd in elkaars leven.
Bij een stop komt er een gezinnetje binnen met 2 kinderen. De eerste vraag die ze krijgen is: " Wil je de laptop of wil je een DVD kijken?" Op z'n Engels, want wil je vooruit komen in India, dan moet je goed Engels kennen. Da's de Upperclass.
Alleen de WC in de trein kan deze class niet bijhouden...

In Kalka stappen we over op de Toy Train. Dit is een echt boemeltreintje waarmee we in 5 uur tijd naar Shimla schommelen. Weinig plek, maar wel erg leuk. Slingerend en schuddend gaan we naar boven, door 103 tunnels, 919 bochten en 864 bruggen. Lekker met de ramen open en zittend aan de open deur. Wel op tijd je benen intrekken wanneer je een tunnel tegenkomt!!

Benti had een bakje rijst met curry voor ons geregeld op het perron, maar het was erg krap, en het bakje erg slap. Het eerste wat ik doe is dus natuurlijk heel het bakje op z'n kop op de grond laten vallen. Wat een zooitje... Gelukkig lag het zilverfolie er nog bovenop toen in besloot het op de grond te laten vallen, dus ik kon nog een groot geleelte redden wat nog eetbaar was. Naast ons zat een jong gezinnetje met een kndje. De jonge moeder kwam gelijk met een stapel servetjes aanzetten en alles was zo weer toonbaar. Ach, toch een originele manier om kennis te maken met je buren, toch?!?

Het stel ziet eruit alsof ze naar een feest gaan, helemaal op z'n sjiek. Ook die moesten natuurlijk op de foto, en zeker het kind vond het erg leuk. Ze praten een beetje Engels en we zijn de tijd goed met elkaar doorgekomen.
Op de kleine perronnetjes stap ik steeds even uit, hier een lekker tomatensoepje, daar een niet zo lekker bakje koffie. Nog iets van een soepstengel ofzo gegeten, wat het precies was, geen idee. Het smaakje eigenlijk ook nergens naar.
Regelmatig moeten we op een wisselstukje wachten, om een andere trein door te laten, het is een enkel spoor met hier en daar een dubbel stuk om elkaar te laten passeren. Op die stukjes kun je er ook even uit, maar zogauw de hoorn geblazen wordt, maak dat je weer binnen komt, ik heb een paar keer even moeten meerennen om weer op de trein te komen. Het was een heerlijke rit en een aparte ervaring.

Rond 18:00 uur komen we aan in Shimla en we worden opgewacht door onze jeeps. Hier blijven we de komende 2 weken mee rondtrekken.

Het idee van een eenvoudige low-budget reis laat ik nu definitief los, als ik het kasteel zie waar we in verblijven. Het is koloniaal en heeft een heus torentje. Het is het voormalige paleis van de Raja Rana of Jubbal. Het Woodville Palace. Dat is de plek waar mijn vorig verslag gemaakti s, in het kantoor van het hotel.
We hebben een gigantisch grote kamer en een douche met een ligbad met opstapje. *kuch*.
Heerlijk geslapen :-)

De volgende ochtend zijn we kwijt aan het regelen van een permit voor Kinnaur, waar we vanmiddag naar vertrekken. We komen zo vlak langs de TIbetaanse grens dat hiervoor een permit geregeld moet worden. En dat gaat op z'n Indiaas, wat veel lijkt op het Nepalees. Met een boel bombarie en belangrijkmakend gedoe. Hebben we eindelijk de foto en het eerste formulier, wordt ik nog even apart in een hokje geroepen. Als enige. Hmmm... wat nu weer.. Werd ik helemaal ondervraagd waar ik vandaan kwam, wat ik kom doen, hoe ik reis en wanneer ik weer vertrek. En ik maar denken dat ik een betrouwbare kop heb... Maar, ook ik krijg mijn laatste goedkeuring voordat ik mee mag naar de laatste stop voor de permit. Een gebouw verderop moeten we op audientie komen bij de hoogste regionale ambtenaar. Naast men staat met te knippen als een zakmes en probeert men hem de woorden uit de monde te kijken voordat hij ze uitgesproken heeft, zodat men de nog niet uitgesproken wensen kan vervullen. Maar we krijgen allemaal onze handtekening en we hebben de rest van de middag en de avond nog om Shimla en opgeving te bekijken.

Ik ben naar de Viceregal Lodge gelopen. De plek waat het verdrag van Shimla is getekend. Van buiten lijkt het op een Harry Potter kasteel, met al die mooie steentjes en torentjes, van binnen is het weer Engels, koloniaals en er zitten veel Ierste elementen in, zoals de gids me weet te vertellen. Op deze plek heeft ook Ghandi gelopen en er hangen veel foto's van heb binnen, zittend in de grote verdragskamer, lopende over het binnenpad naar de hoofdingang enzo.

De rest van de avond heb ik zoals al gezegd in het kantoor van het hotel gezeten om een verslag te maken en heb ik nog een heerlijke douche genomen. Morgen fris weer verder...