Tentenkamp en Jeepsafari

Inmiddels is het alweer 20 oktober en doe ik nog een poging om een verslag achter te laten. Dit keer save ik tussendoor, dus als je een mailtje krijgt en ere zit maar een half verslag achter; ik ben er nog mee bezig. om weer anderhalf uur voor niks te tikken, daar heb ik dus geen zin in ;-).

Op dit moment zit ik in Dharamsala, in McLeod Ganj om precies te zijn. Ik had de Dalai Lama nog een mailtje gestuurd, maar helaas, hij had al een afspraak ergens in Amerika, dus hij kon niet even tijd maken voor een kopje koffie. Jammer.

Waar was ik gebleven...

9 oktober, Nako

Tegen de middag stappen we weer in de jeep en vervolgen onze hobbelweg langs de sutley richting Nako waar ons een tentenkamp staat te wachten.
De weg bestaat weer uit diepe afgronden aan de ene kant en hoge steile bergen aan de andere kant. Gisteren kwamen we ook al borden tegen met de kreet "Stop-Look-Go". Ik snapte deze borden niet goed, er was niet veel moois om voor te stoppen, laat staan om te bekijken. Dalu, onze chauffeur stopt opeens bij zo'n bord, zet zijn jeep in de achteruit en geeft een streep gas. Precies voor ons komt een hele steenlawine naar beneden. Het was dus " Stop-Look-GO Back!!" Er komt een behoorlijke laag stenen naar beneden en de weg waar anders de jeep zou staan is helemaal bedolven onder een laag stenen en puin. Maar goed dat we zo'n oplettende chauffeur hebben!!
We wachten een tijdje totdat er niks meer naar beneden komt. Dalu kijkt nog eens bedenkelijk omhoog wanneer er nog een laatste laagje stof naar beneden komt, maar geeft dan aan dat het weer veilig is. Moeizaam en voorzichting stuurt hij de jeep door en over het puin en de blokken die de weg versperren.
Opgelucht halen we adem wanneer we de plek voorbij zijn, maar het weggetje voelt opeens wel een stuk minder veilig aan, en de borden " Stop-look-Go" hebben een nieuwe betekenis gekregen...

We blijven heel de dag langs de rivier rijden, die van links en rechts gevoed wordt door watervalletjes en kleine riviertjes. De rivier kan op tijden erg woest zijn, maar nu meandert zij van de ene kant naar de andere kant van de rivierbedding en laat ruimte over voor mooi afgesleten rivierbeddingen. De lelijke ne onconfortabele weg wordt ruimschoots goedgemaakt door de vaak adembenemende doorkijkjes. De stromende en bruisende rivier, de rotswanden met de verschillende kleuren en steeds op de achtergrond de spitse, met sneeuw bedekte toppen.

We komen langs het checkpoint waar we onze moeizaam verkregen permit voor nodig hebben. Hemelsbreed zitten we hier maar 10 km van Tibet vandaan. De gebedsvlaggetjes worden talrijker, links en rechts duiken stupa's op. De begroeing wordt minder, bomen worden struiken. De bergen worden grilliger, de bochten worden scherper.
Door alle wegwerkzaamheden en -onderbrekingen hebben we vertraging opgelopen en helaas moeten we het laatste stuk in het donker aleggen. Het voelt alsof we de laatste berg loodrecht ophoog gaan.

In het donker komen we bij het tentenkamp aan. Voorzichtig lopen we stapvoets het laatste stenen bergje op. De stroom is hier uitgevallen en moeizaam lopen we in het licht van de sterren naar boven, waar we gelokt worden door een warm kopje thee.

Eenmaal boven is het pikkedonker. De hemel laat zich in al haar pracht zien, er is geen wolkje aan de lucht. Ademloos en met open mond blijf ik staan kijken, de melkweg glimt me tegenmoet. Het is koud, maar de kou boeit me op dit moment niet.
Met moeite ruk ik me los uit de betoverende sfeer en dwing mezelf om de relatieve warmte van het open restaurantje op te zoeken. Een kop warme thee is in deze kou toch wel welkom. Ik heb die avond echter nog veel buiten gestaan en heb veel vallende sterren gezien. Wat is de wereld mooi!!

Het tentenkamp bestaat uit grote 2-persoons tenten. Van binnen zijn deze bekleed met een mooi, sfeervol rood bewerkt stofje. Ik voel me in arabierenland :-) De stroom is uitgevallen, maar er staat een klein lampje wat op zonne-energie werkt. Achter in de tent vind ik nog een tentdeur en nieuwsgierig maak ik de tentrist open. Er komt een piepklein badkamertje achter vandaar! Met een echte zit-wc, je gelooft het niet!!! Een klein wastafeltje met koud, stromend water. Warm water is er niet. 'S morgens moet je je teilje buiten zetten wat men dan komt vullen met warm water. Dan kun je hiermee lekker in je badkamertje gaan zitten poedelen.

s' Nachts is het koud, maar met het extra dekentje is het wel te doen, zeker nadat ik in de lakenzak gekropen ben. Van de hoogte heb ik totaal geen last, we zitten hier toch op 3660 meter. Ellen, mijn kamergenootje heeft wel wat last van hoofdpijn. Niks ernstigs gelukkig.
Ik wordt vroeg wakker, het is wel al licht. Vol verwachting maak ik de tentdoek open en gluur naar buiten. Mijn adem komt in wolkjes naar buiten, zo koud is het nog. Maar wat een uitzicht, wow!! De besneeuwde bergen wensen me vriendelijk goeiemorgen, er staat een gebedsstok met vlaggetjes wapperend voor de tent en het Tibetaans ogend dorpje een stuk beneden ons valt harmonieus samen met de rotsachtige achtergrond van de grillige bergen. Wat een begin van de dag...

De ochtend begint heerlijk rustig en we wandelen wat langs het meertje naar het dorp. Aan de rand van het dorp ben ik alleen met de gebedsvlaggetjes en de stilte van de natuur. Mijn hele lijf vult zich met dankbaarheid voor al dit moois. Wat voel ik me nietig, en wat voel ik me groot tegelijk. In het dorpje zelf staat weer een hele mooie oude tempel. Op een bepaalde plek schiet ik weer vol, er hangt zo'n mooie aparte sfeer. Ach, er komen nog genoeg tempels om met dit gevoel weer om te leren gaan.

s 'Middags ga ik alleen op pad, samen met mijn flesje water. Je kunt hier heerlijk klimmen, er is geen weg naar boven. Je zoekt je eigen pad. Ik zie een stupa in de verte ne besluit die kant op te gaan, ik zie wel hoever ik kom. Ik loop van de ene mooie plek naar de andere mooie plek en ga regelmatig ergens op een steen zitten om de omgeving op me in te laten werken. Hier zou ik best willen blijven. Het zonnetje is doorgekomen en het is net warm genoeg om van het zonnetje te kunnen genieten. Ik kom ergens bij een klein stroompje water uit. Het watertje heeft een kleine oase gevormt, het is er groen en het ruikt er heerlijk kruidig. Daar blijf ik zitten totdat ik Johan en Wim uit onze groep van de andere kant van de berg naar beneden zie komen. Samen met hen loop ik weer terug naar het tentenkamp. Morgen gaan we weer verder, ik was graag nog een dagje langer gebleven...