De eerste Boeddhistische tempel

8 oktober
Voor diegene die alleen de laatste links aangeklikt hebben, er staan nog een paar verslagen hiervoor. Ben effe aan het bijschrijven!!
Fijn om te horen dat het goed met de katten gaat en ik vind het leuk om de berichtjes te lezen!
Anne-Marie, hoe is het met je baan afgelopen? Nog nieuws?
Met mijn knieen gaat het redelijk, omlaag gaad goed, naar boven is minder. Echte verre wandeltochten heb ik nog niet gemaakt, de korte gaan tot nu toe redelijk.
's Morgens weer verder langs de Sutley rivier. We zien hioer het enorme project Karcham-Wangtoo, het waterkrachtproject. Heel deze rivier wordt ingedamd en aan de ene kant van de weg zijn enorme bergwanden, aan de andere kant diepe afgronden. Er worden zelfs dorpen gebouwd voor de mensen die aan dit project werken. Ook dit is India. Imponerend om te zien. We komen nog vast te zitten in een file. De weg is erg smal en er is een vrachtwagen stil te komen staan met panne. Langzaam kruipt eerst de ene kant, dan de andere kant erlangs.
Een paar uur later dan gepland komen we aan in Kapla. (2800)Je kijkt op de besneewde toppen van de laatste uitlopens van de Himalaya, de Kinnaur Kalaish. Ik wordt weer helemaal stil en voel me helemaal thuis bij de aanblik van deze onherbergzame reuzen. Het hotel is omringt door appelbomen, de appeltjes hangen er nog aan, rijp om geplukt te worden. Wat ik dus ook gelijk doe. Heerlijk!!
Na een kleine lunch vertrekken we richting het dorp beneden. De eerste Boeddhistische tempel!! Vreedzaam naast een Hindoistische. Die laat ik even links liggen.
Ik doe mijn eerste kora langs de kleine rij gebedsmolentjes. Deze zijn niet zo vet van de Yakboter zoals in Tibet, maar net zo mooi. De trapjes op, en een kora rondom de stuppa die er staat. Ik schrik even van de hond die ik zie, net om het hoekje. Die heeft een kat in zijn bek kapotgebeten. Ik trek me snel terug en vraag een Peter of hij de hond even weg wil jagen, want daar kan ik echt niet tegen. Nu begrijp ik waarom ik zo weinig katten zie hier, bah.. Hoort er op bij...
Voor de ingang van de tempel staan allemaal kleine kinderschoentjes en een stuk of wat kinderen zijn de gebedsdienst aan het volgen. Totdat ze onze camera's zien. Alles buitelt over elkaar naar buiten om op de foto gezet te worden. Ik maak een paar foto's en laat de kinderen over aan de anderen. Ik vind een rustig plekje tussen de wapperende gebedsvlaggen en laat de sfeer van de tempel langzaam bij me binnendringen. En natuurlijk schiet ik weer helemaal vol. Het voelt heerlijk en het doet ook weer zoveel pijn. Nu weet ik weer waarom ik eigenlijk niet meer naar Tibet wil. De heimwee en de zielepijn neemt te zeer de overhand. Maar wat is het toch ook weer heerlijk om hier te zijn.
Godwin staat naast me en begrijpt me gelukkig. Hij slaat zwijgend een arm om me heen...
Deze ochtend dus de hele ochtend bijgeschreven, ik loop zo weer lekker terug naar boven. Toch eerst nog even bij de tempel langs.
Vanmiddag vertrekken we richting Nako en gaan we de hoogte in (3600 meter) We verblijven de komende twee nachten in een tentenkamp, en daarna bij de lokale mensen in de Spitivallei. Ik heb geen idee wanneer ik weer een kans krijg om iets van me te laten horen. Maar ga er maar van uit dat het goed met me gaat!!!

Ps; Christine, ik zie dat ik Anne-Marie helemaal nit in mijn mailinglijst heb staan! Zou jij aub de link aan haar door willen sturen? Ergens is er blijkbaar iets mis gegaan en ik heb haar mailadres hier niet bij de hand. Tnx!