De geboorte van deze reis...

Ondanks het feit dat mijn hart in Tibet ligt, wilde ik dit keer toch ergens anders naartoe. De wereld is zó groot en er is zoveel moois te zien en te beleven.

Op mijn speurtocht waar ik al dat moois dit keer buiten Tibet zou mogen vinden werd mijn aandacht automatisch getrokken door een plaatje van onherbergzame bergen met stuppa’s en kleurige gebedsvlaggetjes op de voorgrond. Mijn hart ging uit naar dit plaatje, dit gebied, die bergen en die gekleurde vlaggetjes... Zal het dan toch weer Tibet worden? Ik lees wat er bij dit plaatje staat. Het blijkt in India te zijn. In de staat Himachal Pradesh, in het noorden van India, hoog in de Himalaya op de grens met Tibet. De Spiti-Vallei. Welke vallei??

Daar had ik nog nooit van gehoord. Maar, het ligt niet in Tibet, dus daar mag ik van mezelf naar toe :). Alleen nu nog de vraag; Hoe? Er blijken geen groepsreizen naar toe te gaan, en helemaal in mijn eentje, dat vind ik niet leuk.

Op de vakantiebeurs kom ik met iemand in gesprek die, wat is toeval, enkele jaren op rij een paar maanden in de Spiti-vallei tussen de plaatselijke bevolking geleefd heeft. Hij gaf de kinderen daar onderwijs en verstevigde zijn band met het Boeddhisme in deze vallei. Het is een Limburge journalist die ook een boek heeft geschreven over zijn verblijf daar. “In de schaduw van de Boeddha” We wisselen mailadressen uit.

Een week later krijg ik een mailtje. Benti (die Limburgse journalist) was van plan om dit jaar te gaan proberen of hij een reis naar de Spiti Vallei kon organiseren. Met in eerste instantie alleen een paar vrienden en bekenden. Maar omdat ik zo rechtstreeks naar de Spiti Vallei had gevraagd, vroeg hij me of ik geen zin had om mee te gaan.
Ja, natuurlijk!!!
En zo is deze reis geboren...

In het kort het reisplan...
Aankomst in New Delhi. Als je dan toch in India bent, dan wil je natuurlijk wel de Taj Mahal met eigen ogen zien en beleven. Een dagtrip naar Agra dus.
Verder gaan we naast de Spiti Vallei ook naar Dharamsala. Even kijken of we op de thee kunnen bij de Dalai Lama :) Tijdens de reis nemen we boemeltreintjes, hoge passen (4500M) met jeeps en wordt er veel gewandeld. Natuurlijk staan er weer Tibetaanse kloosters op het programma, en kora’s rondom heilige meren. Toch weer een beetje Tibet dus... maar dan in India...
Maar, ik ben ook zeer benieuwd naar de Indiaase sfeer en cultuur en wil me hier graag door laten verrassen...
Bijna is het zo ver.... Hopelijk krijg ik onderweg genoeg de kans en de gelegenheid om iedereen weer deelgenoot te maken van deze mooie reis!! En het is altijd leuk om zo ver van huis berichtjes te krijgen van het thuisfront, dus hou je niet in om een berichtje achter te laten!