Veilig weer thuis, nog een terugblik

Mia en ik zijn inmiddels weer veilig thuis! Sorry voor de late reactie, ik heb nog even problemen met het omschakelen naar de westerse wereld. Het liefst blijf ik nog even met mijn kop onder de dekens en verblijf in mijn dromen voorlopig in Tibet.

Ik wil jullie toch nog even mee terug nemen naar afgelopen week. Later komen er nog wat meer foto's bij, de foto's van Mia heb ik hier nog niet bij de hand.
Gaan jullie mee?

Donderdag, 18 oktober; Samye
Vandaag begint de grote jeeptocht! s'Morgens worden de jeeps geladen met voldoende proviant en niet te vergeten veel, heel veel water. We maken kennis met onze chauffeurs voor de komende week en kruipen per 4 in een jeep. Off we go! We nemen afscheid van Lhasa met zijn mooie mensen en rijden langzaam de binnenlanden in. Rond het middaguur zijn we aangekomen bij het bootje wat ons over de rivier naar Samye brengt. We zien Samye al aan de overkant liggen, maar ondat de rivier uit heel veel ondiepe stukken bestaat, doen we er ruim een uur over om laverent door de diepe stukken een heel eind verderop aan de overkant aan te komen. Het zonnetje is voldoende sterk om het niet koud te krijgen. Sterker nog, hoe verder we komen, hoe meer laagjes er uit gedaan worden!
Aan de overkant wacht ons een open truck waar we met bagage en al inkruipen en al hotsent en knotsent bereiken we uiteindelijk het klooster in Samye. Dit klooster is het eerste Boeddhistische klooster van Tibet en is helemaal opgezet in Mandalavorm. Eenmaal aangekomen schrik ik van de hoeveelheid bussen die er staan. Ojee, ook hier heeft het tourisme de overhand gekregen... Maar nee, de bussen zitten helemaal vol met pelgrims! Buiten ons is er maar één andere groep touristen, de rest van de mensen bestaat uit lichtelijk (en niet zo lichtelijk) ruikende pelgrims. We krijgen amper de kans om ons uit de truck te laten vallen voordat deze overvallen wordt door pelgrims die terug naar het bootje willen. Het is een wonder dat iedereen zijn bagage nog heeft weten te redden.

Oorspronkelijk zouden we twee nachten in Samye blijven, maar omdat het programma iets aangepast is door de gewijzigde terugvlucht, hebben we hier nu maar een middag om alles te zien. Een klein uurtje om de tempel te bekijken, daarna gelijk de heilige Khora bewandelen. Ik had de luxe om het tempelbezoek over te kunnen slaan, de vorige keer dat ik hier was heb ik deze uitgebreid bezocht. Mia is wel meegeweest.
In de tijd dat de rest de tempel bezocht ben ik midden op het plein gaan zitten en had al snel "aanspraak" van een oud pelgrimvrouwtje. Ook deze heeft me weer voorgedaan hoe ik met handbewegingen schietgebedjes kon doen en we hebben samen heerlijk een paar koekjes gedeeld en aan alkaar zitten te plukken. Zij zijn net zo nieuwsgierig naar ons, als wij naar hun!

Rond 3 uur was iedereen weer terug en zijn we begonnen aan de Khora rondom de heilige Hepori-heuvel. Mia zou de lage route pakken zodat ze foto's kon maken wanneer ik van de heuvel naar beneden zou komen "zandskieën".
Boven op de heuvel heb ik weer windhorses voor verschillende mensen die mij lief zijn naar de goden gestuurd en heb nog een serie vlaggetjes opgehangen met dit zelfde doel.
Nadat ik de heuvel "afgesurfd" was merkte ik tot mijn schrik dat Mia niet beneden bij de rest stond. Het bleek dat zij met een klein groepje begonnen was aan de lage Khora, maar ergens verkeert gelopen waren. Nou ja, maar hopen dat ik haar verderop weer tegen zou komen. Jammer dat ze dit moment gemist had.

Halverwege de Khora hebben we met z'n allen een 200 meter vlag opgehangen tussen 2 bergen in. Wat een fantastische ervaring! Geklauter op de eerste berg, de eerste vlaggen aan de stupa vastgebonden, vlaggenreeksten van 20 meter aan elkaar geknoopt en zo beetje bij beetje de andere berg opgeklauterd. Het bleek dat er één string van 10 meter bij heeft moeten zitten, we hebben heel hard moeten trekken en halsbrekende toeren uit moeten halen om uiteindelijk het andere uiteinde aan de stupa op de andere berg vast te kunnen maken. Maar wat een voldoening toen de vlag parmantig tussen de bergen wapperde!! Bloed, zweet en tranen heeft het ons gekost, maar het was elke druppel waard! Wat vond ik het erg dat Mia ook deze gebeurtenis gemist heeft, want nog steeds hadden we haar niet getroffen! Het enige wat ik voor haar kon doen was een schietgebed voor haar met de vlaggen mee te sturen en een steentje van de berg voor haar mee te nemen. Ik begon me nu toch wel ongerust te maken, maar trooste me met de gedachte dat ze waarschijnlijk teruggekeerd was naar het klooster.

Ook wij hebben daarna de Khora rondgemaakt en zijn uiteindelijk weer bij het klooster uitgekomen. Daar trof ik gelukkig inderdaad Mia weer aan.
Het bleek dat zij haar eigen Khora gelopen heeft. Ze waren inderdaad verkeert gelopen. De twee andere die bij haar waren zijn eerder omgedraaid, maar Mia wilde niet opgeven en is een heel stuk alleen verder gelopen met het idee ons toch tegen te komen. Ze heeft koeien, ratten en een groepje pelgims getrotseerd, doorgelopen tot het einde van de berg. Hier kwam ze op een punt waar ze óf om deze berg heen kon lopen, óf nog een stuk van een andere berg mee zou moeten pakken. Dat waren dus de twee bergen waar wij 10 minuten later aankwamen om de vlag tussen op te hangen. Mia wist dit natuurlijk niet, en heeft hier de beslissing genomen om toch maar onverrichte zaken om te keren, ook omdat ze de laatste druppel water al uit haar flesje had geperst. Ze was bang dat wanneer ze hier de verkeerde keuze zou maken, nooit meer teruggevonden zou worden. Een verstandige keuze natuurlijk. Wel een zure, als je bedenkt dat wij op die zelfde plek 10 minuten later aangekomen zijn, en ze dan het hele vlaggengebeuren mee zou hebben kunnen maken. Daar op die plek heeft ze haar vlaggetjes opgehangen, met het idee dat mocht ze toch verdwalen, wij haar vlaggetjes zouden vinden. Waar ze niet bij stilgestaan heeft is dat het daar stikt van de vlaggetjes, dus dat we tussen al die vlaggen die van haar waarschijnlijk niet zouden hebben herkend.
Ze vond het natuurlijk ook heel erg al dit moois gemist te hebben, maar heeft op haar eenzame tocht haar eigen grenzen getest en verlegt, en heeft op die manier haar eigen zeer unieke ervaringen opgedaan.

De dag was inmiddels al weer ver om. Van het oude, authentieke dorpje was niet meer veel over. Er zijn brede, betegelde straten met plantsoentjes gemaakt en er was nog maar een heel klein stukje oud dorp over. Helaas door tijdsgebrek hier niet in rond kunnen zwerven. Wel bewerken ze het land nog steeds met Yaks :-).
Heerlijk gegeten in een klein restaurantje en toen onder een stralende sterrenhemel onder begeleiding van vallende sterren naar huis gelopen. Gelukkig geen tijd verloren met douchen; dat kon daar niet. Een pomp in het midden van het klooster was het enige beschikbare stromende water. Effe de kop onder het water, tandjes poesten en klaar! Slapen in slaapzalen waar Mia s'nachts nog een beest uit haar bed heeft moeten jagen. Ik heb gewoon mijn ogen dichtgedaan en bewust niet aan beestjes gedacht. En nog heerlijk geslapen ook!
s'Morgens weer hetzelfde ritueel, tandjes poetsen bij de pomp tussen de rochelende en spuwende pelgrims. In plaats van weer terug met het bootje in de bijtende kou had Rene (onze reisbegeleider) gehoord dat er een nieuwe weg was die nog amper door toeristen begaan was. De jeeps hadden ondertussen een behoorlijke omweg gemaakt om over land bij het klooster te komen, dus we konden weer de jeeps in kruipen om via deze nieuwe weg verder te gaan. De lokale gids die we de hele week bij ons hadden had deze weg één keer afgelegd, dus hij zou ons proberen de weg te wijzen.
Óp naar het volgende avontuur dus. Later het vervolg...