BaseCamp

Maandag, 22 oktober, Rongbuk

Vandaag weer een lange, maar zeer mooie rit voor de boeg, op weg naar Rongbuk, het basecamp van de Mount Everest. De Tibetanen noemen deze berg de Qomolangma.

We komen weer over verschillende hoge passen, waaronder een van 5248 meter. Het weer is hartstikke helder en we kunnen helemaal om ons heen genieten van de bergenpracht. Een eind verderop komen we een kudde geladen Yaks tegen die door een beek waden, op weg naar god weet waar.

Het is inmiddels behoorlijk koud en we zijn blij met onze mutsjes :-)
Je kunt merken dat het inderdaad kouder begint te worden, de nomaden beginnen ook naar beneden te trekken, en we komen een volgende karavaan met Yaks tegen. Het blijft een mooi gezicht, deze indrukwekkende lastdieren!

Voor de lunch heeft Rene dit keer zijn inmiddels beroende tonijnsalade klaargemaakt. Wat een tractatie!

Eindelijk komen we bij de ingang van het Qomolangma-park. Van hieruit is het nog zo'n 100 km naar het basecamp. De weg is onverhard en we hobbelen langzaam naar boven. De weg bestaat uit duizend bochten en we kijken onze ogen uit! Hier kun je goed zien hoe de Himalaya ontstaan is. De bergen zien er omhooggedrukt uit, je ziet de erosielagen naar boven lopen, ipv horizontaal. Je ziet de verschillende kleuren van de aarde, blootgelegd door het natuurgeweld dat dit dak van de wereld heeft doen ontstaan. We rijden met een slakkegangetje, en het is nog te hard om al dit moois in ons op te kunnen nemen. De wind speelt met het landschap en slooft zich uit door verschillende zandhoosjes voor zich uit te jagen.

We gaan een hoog punt over, en voor ons ligt opeens in al zijn pracht de Mount Everest! De adem wordt ons ontnomen, daar ligt hij, volledig helder zicht! We zien een wolk van sneeuw aan de top van de berg hangen, het moet goed waaien, daarboven op 8000 meter. De rest van de tocht kunnen we blijven genieten van dit uitzicht, het ene moment nog mooier dan het andere. Uiteindelijk komen we dan toch aan in Rongbuk. Aan de voet van de Mnt Everest, de hoogste berg van de wereld! Dat maakt dat je je toch heel erg klein en nietig voelt.

De accomodatie is zeer primitief, er is een klein hokje wat warm gehouden wordt door een Yakvuur, waar je noedels en fried rice kunt krijgen om je maag een beetje te vullen. Wasgelegenheid is er niet, de slaapzaal is zo koud dat de flesjes water s'nachts mee de slaapzak in moeten omdat het water anders bevriest. Er is een wc-hokje, maar dat is zo goor dat we een stuk naar beneden lopen en daar achter een muurtje onze behoeften doen. Op dat idee zijn duidelijk meer mensen gekomen! Maar het uitzicht tijdens het plassen....!

Dit keer heb ik er voor gekozen om s'morgens niet naar boven te lopen, maar om met de jeeps mee te gaan. Het was nog kouder dan de vorige keer en dit keer had ik niet de drang om het te moeten lopen. Vorige keer was dit naar het basecamp lopen echt een doel van de reis, en heb ik het toen ook gedaan. Nu wilde ik alleen de laatste berg oplopen, dat stukje heb ik de vorige keer laten liggen. Ook Mia is lekker met de jeep meegegaan en ook zij is deze laatste berg opgekropen. Op 5200 meter is dit een behoorlijke inspanning, je hebt duidelijk zuurstof te kort. Het is er zó koud dat je na het maken van een paar foto's het gevoel hebt dat je vingers al zijn bevroren! Maar het is de moeite waard! Jammer vond ik dat er geen tenten meer op het basecamp staan. Er is nu een Chinese barak neergezet, waar je moet tekenen (met paspoortnummer!) dat je aanwezig bent. Geen lekker warme thee. Dat viel me wel een beetje tegen, je had nu niet echt het idee dat je op het basecamp was. Jammer. Gelukkig trekt de omgeving zich niks aan van wat die kleine mensjes allemaal verzinnen, die blijft gewoon ongelooflijk mooi en ongenaakbaar!

Terug naar beneden, op ons gemakje ontbijten en dan weer verder. De terugreis is nu echt begonnen.