Weer in Nepal

Woensdag, 24 oktober, terugreis naar Kathmandu

Om 9.30 uur staan we klaar aan de grens van Tibet in Zhangmu. De jeeps brengen ons via de Friendship Highway door niemandsland naar de grens van Nepal, en hier moeten we afscheid nemen van onze gids en chauffeurs. Na het regelen van de nodige papierwinkel en weer een stempel in ons paspoort rijker gaan we met een bus verder richting Kathmandu. Dat is wel weer even wennen, met z'n allen in een bus.

De weg is schitterend, groen, goen en nog eens groen! Ook dat is even wennen na een tijd boven de boomgrens te hebben geleefd. De weg is smal en regelmatig komen we de restanten van een landslide tegen. Rechts van ons loopt het steil naar beneden, gelukkig hebben we geen schuiver gemaakt!

Al gauw komen we bij "mijn" bungy-jump brug. De vorige keer heb ik hier staan te watertanden! Ik wilde springen! Éen keer in mijn leven wil ik deze dodemanssprong wagen, en waar mooier dan op deze schitterende plek. Het is een ongelooflijke mooie kloof van zo'n 160 meter diep. Destijds was er geen tijd voor om alles ter plekke nog te regelen, dus dit keer heb ik gelijk de eerste dag van de reis aan Rene zijn kop zitten zeuren dat ik van deze brug af wilde springen. Helaas, helaas, het is me wéér niet gegund. Omdat het zo'n lange reisdag is, kunnen we de tijd die zo'n sprong in beslag neemt gewoon niet missen. Vanaf begin tot eind ben je er minimaal anderhalf uur mee bezig, en we konden hier maar een klein kwartiertje blijven. Balen, balen, balen dus. Voor de tweede keer in mijn leven sta ik hier, en wéér mag ik niet naar beneden. Shit...

Maar vooruit, verder met de geit, het is niet anders.
Een aantal kilometers verder moet de bus keihard remmen omdat er een motortje denkt te passen tussen de bus en de rotswand. Past dus net niet. De remmen vonden het niet zo prettig om zo hard te moeten werken en weigeren nu dus elke dienst. Daar staan we dan, iedereen de bus uit en wachten tot het gerepareerd is. Het lijkt er echter op dat het níet ter plekke te repareren is, dus maar in de benenwagen. Bij het volgende dorpje zou er een lunch voor ons klaar staan, en daar zouden we dan wel ander vervoer gaan regelen.
Nou, dat was een geluk bij een ongeluk! Wat een ongelooflijke mooie omgeving weer. Het lijkt wel Indonesie of Bali. Veel groen, water en terrassen. Pure ontspanning om hier tussen te lopen!
Het volgende dorpje blijkt toch drie dorpen verder te zijn en tijdens de lunch (in een zéér smoezelige eetgelegenheid) komt er opeens een toeterende bus langs. Onze bus! Blijkt dat ze het toch gerepareerd hebben kunnen krijgen. "Nepali-APK" werd er wel bijgezegd... De bus heeft heel de rest van de reis beangstigende geluiden gemaakt...

Daar gingen we dus weer... Na een kilometer of zo laat Rene de bus opeens stoppen en vertelt ons dat we allemaal het dák op kunnen. Letterlijk dus, dus met z'n allen het dak op :-)
Zo hebben we een hele tijd boven op het dak van de bus gezeten. Geweldig gewoon! De lokale bussen gebruiken het dak ook als extra zitplek en er wordt vrolijk naar elkaar gezwaaid. Tegen de tijd dat we er weer af moesten begint het ook al goed af te koelen en in het donker rijden we Kathmandu binnen. Nog snel een late hap en dan... Eindelijk douchen!! Heerlijk toch, zo'n lekker warm stromend water over je lijf!

Veel tijd hebben we niet hier in Kathmandu, s'morgens kunnen we nog lekker op ons vast stekkie ontbijten, nog even rondzwerven door de ons inmiddels bekende straatjes en dan door naar het vliegveld, óp naar India.

Hier kan ik kort over zijn; We wilden inmiddels eigenlijk allemaal wel gewoon door naar huis, de harde schijf is vol van alle indrukken van de afgelopen weken. En geloof me, het is geen pretje als je vanuit de rust van Tibet, een dag door landelijk groen en vreedzaam Nepal opeens midden in New Dehli te worden gedropt. Veel, héél veer herrie, nog veel meer verkeer, bedelende mensen, kinderen die aan je kleren zitten te trekken en absoluut geen tijd om je hier op in te stellen, laat staan om te acclimatiseren. Het hotel waar we inzaten was nog een vijfde verdieping aan het bouwen, wij zaten op de vierde. En het bleek dat deze kamer nog níet helemaal af was...
Lig je rond 11 uur eindelijk in je bed, moet je er de volgende dag op tijd uit, hoor je opeens geklop, geboor en geslijp boven je! Nou, daar wordt je even heel erg vrolijk van, geloof me.
We waren dan ook erg opgelucht dat we weer vroeg richting vliegveld konden.
De terugreis is verder zonder problemen verlopen en vrijdagnacht komen we eindelijk aan op Schiphol. Han en Ted staan op ons te wachten en brengen ons heerlijk naar ons eigen huisje.

Weer thuis...