Terug naar beneden

Dinsdag, 23 oktober, Nyalam

We hebben vanochtend op ons gemak kunnen doen omdat men vanavond pas om 19.00 uur de weg op kunnen die naar de Nepalese grens gaat. Wegwerkzaamheden... Maar we hebben weer een hele rit voor ons voordat we dit punt bereiken.
Het wordt een rit door ongenaakbaar Tibet. Alleen op de wereld, puur natuur. We zijn weer een paar keer uit de jeep gezet om tussen dit moois te kunnen lopen.

Weer komen we verschillende yaks tegen, het is ons niet duidelijk of dit wilde yaks zijn, of dat ze toch bij iemand horen. Maakt ook niet uit, ze passen perfect in dit landschap!
Ik laat verder de foto's spreken...

We stoppen bij de laatste pas voordat we dwars door de Himalaya gaan om aan de overkant te komen. Hier heeft Rene nog een verrassing voor Mia in petto. Omdat zij het ophangen van de 200 metervlag in Samye gemist heeft, heeft hij deze plek uitgekozen om speciaal voor haar nogmaals dit ritueel uit te voeren. Zij krijgt de eerste 10 meter vlag in handen. 10 van deze stringen worden aan elkaar geknoopt en met een paar man lopen we met de vlag de pas op. Wannneer de complete 100 meter ttussen ons inwappert, wordt één uiteinde vastgeknoopt en trekken we de vlag om de palen op de pas. Bij het vastmaken van het uiteinde stuurt Rene de rest van de groep weg. "Dit is voor de twee vrouwen" en wijst naar Mia en mij. Aan Mia de eer om het uiteinde vast te knopen en gebeden voor al haar geliefden met de wind mee te sturen! Wat was ik blij voor haar dat ze dit alsnog mee heeft kunnen maken!

Een stuk later duiken we naar beneden, tussen de bergen van de Himalaya door om aan de overkant te komen.
Tegen 19.00 uur zijn we inderdaad aangekomen bij de wegwerkzaamheden. Het blijkt dat de weg nog niet open is en dat we eigenlijk nog een tijd moeten wachten. Daar heeft Rene echter geen zin in. Hij neemt het mannetje wat zich baas voelt over de slagboom mee naar een jeep. Hij rukt ht portier open, roept "Martin, ben ziek!" waarop Martin onmiddelijk héél erg ziek wordt. Rene wijst naar Martin; "We hebben een zieke, we moeten er nú meteen door!". Het mannetje schrikt en opent gelijk de slagboom voor ons. Leve Rene :-)

Op de weg komen we nog veel werkverkeer tegen en af en toe is het passen en meten om langs elkaar af te kunnen komen. In een paar uur tijd dalen we een dikke 2000 meter. Mijn oren kunnen dit niet helemaal waarderen en anderhalve dag later ben ik nog doof aan één kant. We zien de natuur in rap tempo veranderen. Van boven de boomgrens met hier en daar een heel klein plukje groen zien we steeds meer struikjes, struiken, bomen en vooral veel, héél veel watervallen. Geweldig! Helaas begint het donker te worden en het laatste stuk dalen we in complete duisternis. We zien alleen de achterlichten van de jeep vóór ons. We komen laat aan in Nyalam. Ook hier is het hotel primitief, maar er is in elk geval een gezamelijke wc (Gezamelijk gat in de grond, maar met een deur ervoor) en stromend water waar je je in elk geval een beetje kunt wassen. We beginnen wel heel erg veel zin in een douche te krijgen. Nog een dagje wachten...